زمین زیارت او را که آرزو می‌کرد            برای پـاکیِ خـود نـیتِ وضو می‌کرد

نـسـیـم آمـده بـود و غـبـار راهـش را            کـنـارِ آیـنـه بـا آه شـسـتـشـو مـی‌کـرد

خدیجه بی‌کسی‌‌اش را به اذنِ حضرت حق            همیشه با گلِ نشکفته گـفـتگو می‌کرد

شکوه و عزَّتِ عالم به دستِ فاطمه بود            و کائـنـات از او کـسب آبـرو می‌کرد

به غیرِ فاطمه کـوثـر نداشت این دنیا            وگرنه حضرت پروردگار رو می‌کرد

چه عاشـقـانه همیشه وجودِ پاکـش را            بهشت در دلِ افلاک جستجـو می‌کرد

خوشا به حالِ فقیری که نان از او می‌خواست            خوشا به حالِ یتیمی که رو به او می‌کرد

فدای لحـظـۀ نابی که با نخی از نـور            لباس کهنۀ خـورشید را رفـو می‌کرد

دعای فـاطمه پشت و پـناه حـیدر بود            و اِن یـکـاد نـثـار پـسـرعـمو می‌کرد